دو ساعتی بود که روی تخت دراز کشیده بود. معمولاً بعد ازظهرهای یکشنبه کارشان همین بود، خصوصاً در فصل گرما. دوست داشت برهنه دراز بکشد و نوازشهای محبت آمیز انگشتان ظریف «او» را روی بدنش حس کند یا توی بغلش بخوابد و سرش را روی سینه اش بگذارد یا «او» دراز کشیده باشد و موهایش را به نوازش انگشتان کم تجربه سپرده باشد یا با بوسه بر پشت شانه های نرمش «او» را بیدار کند یا همه اش با هم. یکی دو ساعتی که به این ترتیب می گذشت، کرختی لذت بخشی وجودشان را پر می کرد؛ بهترین راه گذراندن آخرین ساعات تعطیلات همیشه همین بود. و بعد شام را بیرون می خوردند چون نمی بایست آخرین ساعات را به پختن و شستن گذراند. و کمی کنار رودخانه قدم می زدند، کمی مهتاب. و وقتی حس می کردند که خوابشان گرفته با تاکسی برمی گشتند. گاهی می بایست از توی تاکسی بغلش می کرد و تا توی تخت می بردش. یا اگر که وضع مالی خوب نبود، شام را با هم آماده می کردند و ظرف ها را هم با هم می شستند و بعد می رفتند روی تخت دراز می کشیدند و تلویزیون نگاه می کردند. یا اگر می دید که «او» دل و دماغ ندارد آن قدر می خنداندش که از خنده هایش عصبانی می شد و می گفت که دیگر نمی خواهد بخندد ولی باز هم می خندید و می خندید. فقط هیچ وقت نفهمید چه شد که ناگهان همه چیز تمام شد. چه شد که آمد و گفت که دارد می رود و چه سریع وسایلش را جمع کرده بود و برده بود و رفت. شاید هیچ وقت به درستی درکش نکرده بود. شاید هیچ وقت چیز زیادی بینشان نبود و فقط یک سال روی یک تخت در کنارهم خوابیده بودند، واقعاً هم جایی برای دو تخت وجود نداشت. آری همین بود، دلیلش همین بود. دلیل دیگری هم وجود نداشت. ولی این دو ساعت ارضایش نکرده بود. نقشش را به خوبی بازی کرده بود، دیالوگ هایش را به خوبی گفته بود ولی او همبازی خوبی نبود، اصلاً توجهی به نقشش نداشت. مثل خرس خوابیده بود ... با آن گلهای زرد و صورتی توی زمینه ی سبزش. با خودش فکر کرد نه، این دفعه فقط می گذارمش زیر سرم. بلند شد و لبه ی تخت نشست. سیگاری روشن کرد. اشک هایش را با دود بیرون داد.